Dzieki za zainteresowanie! Jest mi bardzo miło nun
podołałam wyzwaniu i leci druga część. Go go go!
Buty Erikura stukały po wąskich ulicach, kiedy odliczał latarnie na swojej drodze. Mijał ludzi, którzy wyglądali, jakby nigdzie się nie spieszyli. Wraz z kolejnymi światłami, zakrętami i latarniami okolica się zmieniła. Ulica, którą teraz szedł, wyglądała po prostu brzydko: asfalt z dziurami, zaniedbane kamienice, z których odpadał tynk. Doszedł do budynku, który na dole był cały obsprayowany graffiti i prawdopodobnie groził zawaleniem; wyciągnął klucze z portfela i otworzył drzwi wejściowe. Uważając, żeby nie dotknąć brudnych ścian z łuszczącą się groszkową farbą i nie wdepnąć w cudze charchy na schodach, wszedł na parter i zastukał w drzwi. Nie usłyszał żadnej odpowiedzi, więc przekręcił kluczyk w zamku i delikatnie je popchnął. Miał z tym lekki problem, ponieważ drzwi były zastawione od wewnątrz workami ze śmieciami i bardzo starymi pustymi opakowaniami po pizzy.
Mieszkanie miało tylko jeden pokój i łazienkę i wyglądało jak melina. Z mebli był tu tylko czerwony materac (zalany jakimś sokiem czy innym płynem), pufa i stół. Cała podłoga była zawalona śmieciami i ubraniami, a na stole nie było w ogóle miejsca: stały na nim puste puszki, miski i kubki, garnek - wszystko z zaschniętym jedzeniem. Każdy przedmiot robił też za popielniczkę. Pod stołem siedział chudy chłopak ze zbyt długimi, przetłuszczonymi włosami i mocnymi cieniami pod oczami. Szeroko otworzone ślepia patrzyły na starszego brata z trudnym do odgadnięcia wyrazem: chyba to nie był lęk, a radość. Erikur kucnął obok niego pod stołem.
- No hej – uśmiechnął się do Sigurda.
- Hej – chłopak odpowiedział po chwili. Odgarnął tłuste włosy za ucho.
Rodzeństwo widywało się umiarkowanie często. Starszy brat wpadał do tego okropnie brudnego pokoju, kiedy tylko miał okazję. Zawsze przynosił jakieś owoce i warzywa – od jakiegoś czasu Sigurd w najlepszym wypadku żywił się mrożonkami odgrzewanymi w kuchni umieszczonej w piwnicy budynku. Rzadko kiedy wychodził do sklepu, nawet będąc bardzo głodnym ruszał się tylko kiedy skończyły mu się papierosy. Miał problem nawet z tym, żeby iść do kuchni, a ostatni raz mył się parę dni temu. Erikur powtarzał mu, że zawsze może się wprowadzić do rodziny, jeśli nie do niego to do matki. Czasami chciałby zabrać brata z jego mieszkania siłą.
Teraz po prostu siedzieli pod tym stołem. Sigurd przerzucał puste paczki w poszukiwaniu zapomnianego kiedyś papierosa, czasami zamierając w bezruchu. Lubił te odwiedziny, podczas nich czuł się bezpieczniejszy, niż kiedy był w mieszkaniu sam. Bał się wszystkiego, kroków na klatce schodowej, odgłosów za oknem, owadów w pokoju. Dobrze, że miał tylko mrówki, a nie karaluchy, prawdopodobnie była to zasługa brata i jego środka owadobójczego, chociaż nie przyszłoby mu to do głowy; jego mózg nie zarejestrował dezynfekcji. Przeważnie kulił się gdzieś w kącie, gdy Erikur sprzątał mu w pokoju. Niewielka ilość słów została wypowiedziana podczas tej wizyty. Jak zazwyczaj tylko cieszyli się swoją obecnością.
Był już wieczór i Erikur musiał iść. Gdyby posiedział jeszcze godzinę, samotnie nie byłby bezpieczny w drodze do własnego mieszkania. Mijał wtedy dosyć szemraną dzielnicę i czasami umawiał się po drodze z Lokem i Christianem, swoimi dobrymi przyjaciółmi o silnych pięściach i wiecznej ochocie do bójek, ale sam nie miał ochoty na tego typu zabawy. Spróbował wstać i solidnie rąbnął się o górną deskę stołu. Odwrócił głowę w stronę Sigurda. Ten patrzył na niego z zainteresowaniem i po chwili oboje zakrztusili się od tłumionego śmiechu.
- Wiesz, że zawsze możesz u mnie zamieszkać – upewnił brata.
- No – odpowiedział mu pogodnie chłopak.
Kiedy został ponownie sam w mieszkaniu, Sigurda ogarnęły go lęki. Teraz był pewien, że jego brat leży martwy tuż pod jego domem, widział już białe larwy żerujące na zwłokach. Z leciały mu łzy, zarzucił na siebie koc, ale nie wiedział nawet, w którym miejscu mieszkania byłoby najbezpieczniej. W końcu usiadł na środku pokoju, czyli tam, gdzie wcześniej stał i zaczął gryźć swoje palce. Usłyszał czyjeś kroki na klatce schodowej – teraz idą po niego. Przerażony cofnął się na czworaka pod kaloryfer, ale stamtąd dobiegały odgłosy niosące się przez rury. Spojrzał na swój telefon. Była godzina 20:03, to zła godzina, nieprawdziwa. Rzucił telefonem o materac, powinien był go wyłączyć ze względu na szpiegostwo. Rozkręcić, a na pewno wyjąć baterię. Zerwał się z miejsca, chwycił komórkę i zębami próbował rozwalić obudowę. Był cały mokry od potu i łez.
Po kilku godzinach Sigurd leżał na materacu i myślał o tym, co poszło nie tak. Miał 22 lata, a półtora roku temu stoczył się życiowo. Właściwie to zaczęło się od skończenia szkoły średniej.
Po zaliczeniu ostatniego z egzaminów końcowych koledzy ze szkoły muzycznej, do której chodził po zwykłych zajęciach, wyciągnęli go do baru. Wszyscy, łącznie z Sigurdem, pili. Do roześmianego i nietrzeźwego już towarzystwa dołączyły się dziewczyny ze szkoły z tej samej części miasta. Była wśród nich Karin. O ile Sigurd był dosyć niski, Karin miała wzrost krasnala. Starsza o rok dziewczyna nie była współczesnym ideałem piękna, ale miała w sobie coś takiego, co powodowało, że była popularna wśród chłopaków – może chodziło o wielkie ciemne oczy, a może o ładne kształty. W każdym razie oboje poczuli do siebie miętę.
Karin wkręciła go w swoje towarzystwo. Byli to różnej maści artyści, głównie absolwenci pobliskiego liceum plastycznego. Zapraszała Sigurda do siebie; cały pokój miała zawalony kartonami. Na niektórych z nich widniały nieskończone jeszcze obrazy. Sigurd nieśmiało pozował jej do aktów. Pochodziła z bogatego domu i miała do dyspozycji całe piętro. Mama Karin sprawiała wrażenie równie sympatycznej, jak ona sama i robiła im kanapki – nowa sprawa dla młodego chłopaka; w jego domu takie rzeczy były nie do pomyślenia. Od jego własnej matki bił emocjonalny chłód. Rozwiodła się z mężem tuż po narodzinach młodszego dziecka i wyemigrowała z Wysp Owczych razem z synami. Podała im ten suchy fakt jeden jedyny raz i więcej nie wspominała o swoich prywatnych przeżyciach. Właściwie w domu matka niewiele się odzywała poza karceniem i poleceniami. Czasami były też pochwały, ale wypowiadane bardzo zimnym tonem. Komentowała decyzje życiowe synów. Sigurd przez całe życie był od niej bardzo uzależniony emocjonalnie i łaknął jej akceptacji. Dopiero związek z Karin wreszcie go dowartościował.
Kiedy zdał na studia, wynajął mieszkanie. Stypendium pozwalało mu utrzymać się samemu, a alimenty od ojca wystarczały na kawalerkę. Cały swój wolny czas spędzał z Karin, która lubiła się bawić i była chętna do próbowania nowych rzeczy, do czego zachęcało ją całe wspólne towarzystwo. Wraz z Sigurdem zgadzali się, że życie to przygoda, chociaż on miał do tego dużo większy dystans. Zaliczali razem wszystkie puby na starym mieście, a on trzymał jej włosy gdy wymiotowała.
Po około półtora roku znajomości spędzili ze sobą czas przed sesją w domu Karin. Jej rodzice zostawili go pod jej opieką, a sami wyjechali na urlop. Dziewczyna sprawiała wrażenie szczęśliwej.
Tego konkretnego wieczoru opowiadała mu swoje wymyślone historie na dobranoc. Usnął szybko i miał miłe sny o sympatycznych stworach. Obudził się rano i przytulił do zimnego ciała Karin. Z początku nie skojarzył faktów i chciał ją pocałować – dopiero lodowate usta uświadomiły go, że całuje trupa.
Później było całe zamieszanie z policją i rodzicami zmarłej dziewczyny. Przedawkowała, Sigurd nie wiedział co ani dlaczego. Olał kompletnie studia i odizolował się od świata w swoim wynajętym mieszkaniu. W przypływie złości sprzedał wszystkie meble, książki i gitarę. Zaczęła się depresja lękowa i popadł w paranoję. Bał się spać oraz śmierci: własnej czy też bliskich. Dopiero po kilku tygodniach jego bratu udało się z nim skontaktować i dorobić klucze do mieszkania.
Sigurd zamknął oczy i pomyślał: „jutro będzie lepszy dzień”. Zimne usta Karin prześladowały go po ponad roku. Wstał z materaca i odszukał siatkę z zakupami od Erikura. Pokroił wyjęte z niej pomidory na ćwiartki i zaniósł do swojego legowiska. Później zasnął, rozmazując je na bluzie.
